In 2022 ging ik met Jeroen Toirkens van Nordic Vision fotografiereizen mee naar Albanië. Niet om de technisch mooiste foto’s te maken, maar om een beeldverhaal te vertellen. Als tekstschrijver moet je dan anders leren denken. Waar ik bij het schrijven een verhaal in mijn hoofd heb en dat ga vertellen, wacht je bij het fotograferen wat er ontstaat. Je regisseert niet, maar je legt vast.

Zo’n fotoreis is echt een feestje

Want wat is er mooier dan negen dagen alleen maar met fotografie bezig te zijn? Daarnaast is Albanië ook een fantastisch land. Er is een mooie ruige natuur, urbexfotografen kunnen er hun hart ophalen en het belangrijkste: de mensen zijn ontzettend aardig. Ze spreken geen Duits en Engels, maar met handen en voeten blijk je een eind te komen.

Achteraf zou ik dingen anders doen

Vanwege de taalbarrière was het niet mogelijk om de verhalen achter de foto’s te krijgen. Dat maakte dat ik zelf niet zo blij werd van de reeks foto’s die de documentaire vormden. Daarom hier niet de reeks foto’s van de documentaire, maar gewoon een aantal mooie plaatjes, die een aardige indruk van het land geven. En daarom besloot ik tijdens het mentoraat van Julius Visser (waar ik in 2023 mee bezig ben) te kiezen voor documentaires waarbij ik meeloop in de wereld die ik fotografeer.

Bijvoorbeeld bij SEIN, expertisecentrum voor epilepsie en slaapstoornissen

Maar daarover later meer.